Nog een stukje uit mijn archief.

De eerste zomer dat wij in ons nieuwe huis in Purmerend woonden, wilden we graag jonge katjes. Dat werden Max en Mickey, 15 mei 1998. Mickey is een super knuffelkont, wil altijd bij je liggen en aangehaald worden.

juli 2012

Mickey wordt wat mager en eet erg veel. We laten hem onderzoeken, DA vindt hem er goed uitzien. Uit het bloedonderzoek blijkt niets, licht verhoogde schildklieractiviteiten, dus dat in de gaten houden. De week erna gaat Mickey hoesten, lijkt op spugen zonder dat er wat uitkomt. Terug naar DA; mogelijk ontsteking. Aan de antibiotica. Na een week geen resultaat dus weer terug. Inmiddels zit er een bult in z’n nek, DA weet het niet zeker en wil biopsie doen van die bult. Helaas blijkt dan dat dit speekselklierkanker is. Verschrikkelijk. Dit is een zeldzame vorm van kanker, ook bij mensen, en behandeling is niet duidelijk. Wij hebben heel internet afgespeurd, maar kwamen ook niet veel verder. Via DA afspraak gemaakt bij chirurg van Dierenkliniek in Amsterdam, daar een goed gesprek gevoerd, vooral een eerlijk gesprek. Opereren kan, maar de kans dat het terugkomt is groot, en ook al vaak snel. Bestraling kan, maar wel in utrecht, reken op 6 tot 10 behandelingen waarbij de kat elke keer onder narcose moet. Wat een stress voor dat beestje! Zonder garantie dat het echt weg is. Mickey is al 14 jaar oud, moeten we dat wel doen? We besluiten, in goed overleg met de chirurg, dat dit niet de goede weg is voor Mickey, we kunnen hem beter lekker verwennen de komende tijd. We gaan weg met pijnstillende medicijnen waar we meteen mee kunnen beginnen en we gaan ook schildklierpillen geven, onder het mom van baat het neit dan schaadt het niet. Verwachting vandaag: een half jaar is lang. Wat een rotnieuws. Ik had gister al een emotionele inzinking gehad, het is zo’n lieve kat! Die wil ik toch nog lang niet kwijt!